Uzun zamandan beri blog sayfamı ihmal ettim ve yazı yaz(a)madım, biraz tembel işi olacak ama boş kalmasından iyidir deyip eski bir yazımı ekliyorum. Bizim bıcırıkların bir fotoğraf yarışmasında birinci olmalarının bende yaşattığı duyguları paylaştığım bir yazı…
BİR ANNEYİ MUTLU ETMENİN YOLU...
Her zamanki gibi, sıradan bir güne uyandığımızı düşündüğüm anda çocuklarımdan birinin rahatsızlandığını gördüm ve rahatsızlığına anne baba olarak katkıda bulunduğumuzu görünce içim bir tuhaf oldu, çok kızdım kendimize; gece pencereyi açık unutmuşuz:-( ve sonuç: kızım üşütmüş. Evet gergin bir gün olacaktı. Çünkü uykumu tam olarak alamamıştım, eşime ve kendime kızmıştım, çocuklarım huysuzdu. Eşimle tek kelime etmeden işe gelebilmeyi başarmıştım. Bir günün başlangıcında daha ne olsundu??
İşe geldim, gözlerim kapanmak üzere posta kutumdaki iletilerimi öylesine dalgın dalgın okuyordum. Fakat o da ne?? İletilerden birinde çocuklarımın resmi var, “ne, nasıl yani”sorularıyla iletiye bakıyorum ve bizim bıcırıkların fotoğrafının birinci olduğunu okuyorum. Tabi ki gözlerim açık :-)) O an olanları paylaşıyorum; gözlerim doluyor, tüylerim diken diken oluyor, şaşırıyorum, seviniyorum, bu haberi herkesle paylaşmak için sabırsızlanıyorum. İlk olarak eşimi arıyorum, sesimden korkmuş. Garip garip kelimelerle birbirimizle iletişim kurmaya çalıştığımızı fark ederek telefonu kapıyorum.
Bir tarafım şöyle diyor “yahu bir fotoğraf, hem de senin çektiğin bir fotoğraf bu” öbür tarafım ise “yok yok, bu öyle böyle bir şey değil, birinci oldular” Yoksa ben de çocuklarımı bu yaşta yarışmacılığa mı hazırlıyordum?:-) “Yok canım” diyorum kendime, “keyfini çıkar, bak ne kadar anlamlı bir yarışmada birinci oldular”. Yarışmanın türünün, ödülünün olup olmamasının, ödülünün ne olduğunun çok da önemi olmaksızın çocuklarıyla ilgili herhangi bir durumun, bir anneyi nasıl havalara uçurduğunu kendime uzaktan bakarak anlıyorum o an... O an bir annenin ne olursa olsun çocuklarının toplum tarafından beğenilmesinin onu nasıl mutlu ettiğini anlıyorum... O an mesleğim ne olursa olsun önce anne olduğumu, güdüsel olarak anneliğin çok daha ön plana geçtiğini, bir anne gibi tüm duyguları bir “sel” olarak yaşadığımı görüyor ve anlıyorum...
Çocuklarımla ilgili ilk kez böylesi bir sevinç yaşadım. Umarım daha çok yaşarım ve umarım tüm anne babalar da yaşar. Bu duygularımı, düşüncelerimi de sizlerle paylaşmak istedim.
BİR ANNEYİ MUTLU ETMENİN YOLU...
Her zamanki gibi, sıradan bir güne uyandığımızı düşündüğüm anda çocuklarımdan birinin rahatsızlandığını gördüm ve rahatsızlığına anne baba olarak katkıda bulunduğumuzu görünce içim bir tuhaf oldu, çok kızdım kendimize; gece pencereyi açık unutmuşuz:-( ve sonuç: kızım üşütmüş. Evet gergin bir gün olacaktı. Çünkü uykumu tam olarak alamamıştım, eşime ve kendime kızmıştım, çocuklarım huysuzdu. Eşimle tek kelime etmeden işe gelebilmeyi başarmıştım. Bir günün başlangıcında daha ne olsundu??
İşe geldim, gözlerim kapanmak üzere posta kutumdaki iletilerimi öylesine dalgın dalgın okuyordum. Fakat o da ne?? İletilerden birinde çocuklarımın resmi var, “ne, nasıl yani”sorularıyla iletiye bakıyorum ve bizim bıcırıkların fotoğrafının birinci olduğunu okuyorum. Tabi ki gözlerim açık :-)) O an olanları paylaşıyorum; gözlerim doluyor, tüylerim diken diken oluyor, şaşırıyorum, seviniyorum, bu haberi herkesle paylaşmak için sabırsızlanıyorum. İlk olarak eşimi arıyorum, sesimden korkmuş. Garip garip kelimelerle birbirimizle iletişim kurmaya çalıştığımızı fark ederek telefonu kapıyorum.
Bir tarafım şöyle diyor “yahu bir fotoğraf, hem de senin çektiğin bir fotoğraf bu” öbür tarafım ise “yok yok, bu öyle böyle bir şey değil, birinci oldular” Yoksa ben de çocuklarımı bu yaşta yarışmacılığa mı hazırlıyordum?:-) “Yok canım” diyorum kendime, “keyfini çıkar, bak ne kadar anlamlı bir yarışmada birinci oldular”. Yarışmanın türünün, ödülünün olup olmamasının, ödülünün ne olduğunun çok da önemi olmaksızın çocuklarıyla ilgili herhangi bir durumun, bir anneyi nasıl havalara uçurduğunu kendime uzaktan bakarak anlıyorum o an... O an bir annenin ne olursa olsun çocuklarının toplum tarafından beğenilmesinin onu nasıl mutlu ettiğini anlıyorum... O an mesleğim ne olursa olsun önce anne olduğumu, güdüsel olarak anneliğin çok daha ön plana geçtiğini, bir anne gibi tüm duyguları bir “sel” olarak yaşadığımı görüyor ve anlıyorum...
Çocuklarımla ilgili ilk kez böylesi bir sevinç yaşadım. Umarım daha çok yaşarım ve umarım tüm anne babalar da yaşar. Bu duygularımı, düşüncelerimi de sizlerle paylaşmak istedim.
Teşekkürler Kipitap, teşekkürler canımın içi K’lar
A.Ş.K.K’nın Ş’si
İşte malum fotoğraf :) Karin ve Kuzey bu fotoğrafda yaklaşık 5 aylıklar
haberimizin linki:
http://www.kipitap.com/blog/2009/07/cocuk-ve-kitap-fotograf-yarismasi-haziran-2009-sonuclari/
sayende siteyi ziyaret ettim. çok beğendim. karinle kuzeyin o fotosu gerçekten bizim de bürocak çok beğendiğimiz bir fotoydu. bazen böyle güzel haberler çok mutlu ediyor gerçekten insanı. ayrıca güzel de bir hatıra olmuş onlara.
YanıtlaSilkitaplara da baktım. ancak nasıl karar vereceğimi bilemedim. durucuk 1 yaşında biliyosun. senin önerilerini içeren bir yazı okumak isteriz.... di mi ama... evet evet bence süpper olur...